Denise Cremers liet haar eileiders en eierstokken preventief verwijderen vanwege een gendefect, maar kreeg toch kanker. Twee chemokuren hadden slechts tijdelijk effect, maar dankzij een experimenteel geneesmiddel is zij nu al zeven jaar kankervrij. ‘Ik ben een zondagskind.’
Wie is Denise Cremers?
Denise Cremers (57) werkte 26 jaar als docente dramatische vorming in het middelbaar beroepsonderwijs (MBO). Nadat ze ziek werd stopte ze met haar oorspronkelijke werk. Vanaf dat moment houdt ze zich bezig met diverse vormen van vrijwilligerswerk, zoals het werken in educatieve tuinen en het inleiden van films. Ook is ze actief bij Zingen voor je Leven, een netwerk van koren van mensen die met kanker te maken hebben.
De moeder van Denise Cremers kreeg in 2000 borstkanker. Haar ziekte bleek het gevolg van een genetisch defect in een eiwit, BRCA. Dat eiwit speelt een belangrijke rol bij de reparatie van DNA-schade. Omdat deze mutatie erfelijk is, lieten haar vier kinderen zich ook genetisch onderzoeken. Bij vrouwen leidt de genmutatie tot een sterk verhoogde kans op borst- en eierstokkanker. Mannen hebben een hoger risico op borst- en prostaatkanker. Cremers en haar oudere broer en zus bleken de genmutatie ook te hebben. Alleen hun jongste zus hoefde zich geen zorgen te maken.
Verwijderen
Voor Denise Cremers was dit slechte nieuws reden om in 2003 haar eileiders en eierstokken te laten verwijderen. ‘Nadeel van deze operatie was dat ik vervroegd in de overgang kwam, maar dat nam ik op de koop toe. We hadden al twee zonen, die toen vier en zes jaar oud waren. Preventief mijn borsten laten amputeren vond
ik een stap te ver.’ Ruim twee jaar later kreeg Cremers last van een opgezette buik. Artsen van het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis (AvL) vermoedden dat zij toch uitzaaiingen aan haar buikvlies had gekregen. Bij een grote buikoperatie trof de chirurg inderdaad op diverse plekken kankercellen aan, die allemaal werden verwijderd. Het bleek om een agressieve vorm te gaan. Ze kreeg te horen dat er geen hoop was op genezing, maar dat chemokuren terugkeer van de kanker konden uitstellen. ‘Dat heb ik uiteraard gedaan, want doodgaan dat kon niet, dat mocht niet. Mijn kinderen waren nog zo jong en ik zag ook hoe bang mijn partner was dat hij mij zou verliezen.’
'Natuurlijk wil ik nog veel langer blijven leven, want ik geniet van elke dag.’
Doodsangst
De zes opeenvolgende chemokuren vielen Cremers alleszins mee, ze had weinig bijwerkingen, alleen wat last van dode vingers en misselijkheid. ‘Dat ik steeds kaal werd en een pruik moest dragen, dat moest dan maar.’ Wat haar zwaarder viel, was het omgaan met een diepe angst; de angst om dood te gaan. Ze krabbelde op en kreeg haar doodsangst onder controle, maar na twee jaar keerde de kanker toch terug. ‘Dat was een zware klap. Er zat niets anders op dan de zes chemokuren te herhalen.’ Nu kwam de kanker al na tien maanden terug.
Cremers kreeg het aanbod om deel te nemen aan een trial van het AvL: een behandeling op maat, waarbij chemotherapie werd gecombineerd met een zogenaamde PARP-remmer, die kankercellen kan doden. PARP-remmers blokkeren een eiwit dat kankercellen gebruiken om DNA schade te repareren. Na deze behandeling bleek ze opnieuw ‘schoon’, het was intussen 2010. Zij bleef de PARP-remmer uit voorzorg slikken en de jaren daarna werd bij controles geen kankercel meer gevonden. ‘De artsen verklaren mij niet genezen, maar ik hoef steeds minder vaak langs te komen voor controles. Als de kanker toch weer terugkomt, heb ik in elk geval al die extra jaren mogen beleven met mijn gezin. Natuurlijk wil ik nog veel langer blijven leven, want ik geniet van elke dag.’
Succesverhaal
Indertijd moest Cremers door haar chemokuren stoppen als docente. ‘Ik dacht dat ik niet lang meer te leven had. Blijven werken was te zwaar voor mij. Zodra ik dat weer kon, ben ik wel steeds meer vrijwilligerswerk gaan doen omdat ik mij wilde blijven inzetten voor de maatschappij.’
Met Denise Cremers gaat het al jaren goed, maar haar broer is onlangs overleden aan slokdarmkanker, veroorzaakt door hetzelfde gendefect. ‘Hij hoopte dat ook hij baat zou hebben bij de PARP-remmers die ik krijg, maar bij hem deden die helaas niets. Ook bij een deel van de andere patiënten slaan ze niet aan of zijn korter werkzaam. Mijn artsen van het AvL beschouwen mij als een succesverhaal van deze behandeling. Ik besef heel goed hoeveel geluk ik heb gehad dat het bij mij wél werkt en ben daar heel blij mee.’
